Uwielbienie jest tą formą modlitwy, w której człowiek najbardziej bezpośrednio uznaje, iż Bóg jest Bogiem. Wysławia Go dla Niego samego, oddaje Mu chwałę nie ze względu na to, co On czyni, ale dlatego że On Jest. Uczestniczy w szczęściu serc czystych, które kochają Go w wierze, zanim ujrzą Go w chwale. Przez nią Duch łączy się z naszym duchem, by świadczyć, że jesteśmy dziećmi Bożymi; daje świadectwo Jedynemu Synowi, w którym zostaliśmy przybrani za synów i przez którego uwielbiamy Ojca. Uwielbienie zespala inne formy modlitwy i zanosi je do Tego, który jest ich źródłem i celem: „Dla nas istnieje tylko jeden Bóg, Ojciec, od którego wszystko pochodzi i dla którego my istniejemy” (1 Kor 8, 6) (KKK 2639).

Prawdziwa modlitwa uwielbienia ma wypływać z naszego serca. Uwielbienie jest fundamentem całej naszej modlitwy zupełnie podobnie jak miłość jest fundamentem wszelkiego autentycznego życia w rodzinie.

Uwielbienie jest jak prawienie Bogu komplementów. To taki moment na modlitwie, gdy zachwycam się Bogiem, tak po prostu. Mówię Mu, że jest Bogiem dla mnie, MOIM Bogiem. W moim życiu. To jak wyznanie miłości między kobietą i mężczyzną. „To ty jesteś ten jeden jedyny”, „ta jedna jedyna”.

Modlitwa Uwielbienia wyrasta z doświadczenia Kościoła, z doświadczenia Chrystusa Zmartwychwstałego, z doświadczenia Męki, śmierci i Zmartwychwstania Jezusa. Bez tego doświadczenia nie da się wielbić, w naszym codziennym życiu, szczególnie kiedy pojawią się trudności. Nie popłynie z mojego serca pieśń uwielbienia jeśli nie będę miał w sercu doświadczenia Chrystusa Zmartwychwstałego.

Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach. Bojaźń ogarniała każdego, gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne.  Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby.  Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia. (Dz 2, 42 – 47)

W jaki sposób możemy uwielbiać Boga?

1. Swoim życiem – Przeto czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie (1 Kor 10, 31)
2. Przynosząc owoce – Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami. ( J 15,8). Kiedy wzrastamy W Duchu przynosimy owoce Ojcu: Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność,  łagodność, opanowanie.(Ga 15, 22n). Tak samo w rodzinie, dzieci są chlubą i dumą rodziców, jeśli dobrze i mądrze postępują w życiu.
3. Wypełniając zadanie, które tu i teraz Bóg nam daje, realizując swoje powołanie – Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. (J 17,4). Jezus uwielbił Ojca przez to, że wypełnił dzieło, które dał Mu ojciec, każdy z nas ma zadanie, dzieło do zrobienia, wypełniamy je gdy to robimy. Jezus wiedział wyraźnie jakie ma zadanie do zrobienie i wyraźnie zadanie nam zostawił: Idźcie na cały świat, głoście Ewangelie i czyńcie uczniów.
4. Wierząc – On to wbrew nadziei uwierzył nadziei, że stanie się ojcem wielu narodów zgodnie z tym, co było powiedziane: takie będzie twoje potomstwo^.  I nie zachwiał się w wierze, choć stwierdził, że ciało jego jest już obumarłe – miał już prawie sto lat – i że obumarłe jest łono Sary. I nie okazał wahania ani niedowierzania co do obietnicy Bożej, ale się wzmocnił w wierze. Oddał przez to chwałę Bogu i był przekonany, że mocen jest On również wypełnić, co obiecał. Dlatego też poczytano mu to za sprawiedliwość.  A to, że poczytano mu, zostało napisane nie ze względu na niego samego,  ale i ze względu na nas , jako że będzie poczytane i nam, którzy wierzymy w Tego, co wskrzesił z martwych Jezusa, Pana naszego. On to został wydany za nasze grzechy i wskrzeszony z martwych dla naszego usprawiedliwienia.(Rz 4,18-25) wierząc patrzymy oczami duchowymi.
5. Poprzez Eucharystię – Eucharystia zawiera i wyraża wszystkie formy modlitwy; jest „czystą ofiarą” całego Ciała Chrystusa „na chwałę Jego imienia”; jest – zgodnie z tradycjami Wschodu i Zachodu – „świętą ofiarą uwielbienia„.(KKK 2643)- to spotkanie uwielbienia, spotkanie Kościoła, który w czysty sposób oddaje Bogu samego siebie, tak jak Jezus w wieczerniku.
6. Przez swoją śmierć – Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz».  To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to rzekł do niego: «Pójdź za Mną!» ( J 21, 18-19) nie spotka nas nic lepszego niż naszego Mistrza Jezusa. Oddanie życia Bogu jest największą ofiarą jaką człowiek może dać Bogu. Oczywiście Bóg nie czyha na naszą śmierć ale  Drogocenną jest w oczach Pana śmierć Jego czcicieli (Ps 116,15)

Jak powinniśmy uwielbiać Boga?

Nadchodzi jednak godzina, owszem już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli chce mieć Ojciec. 24 Bóg jest duchem: potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie».( J 4,23n)

• W prawdzie czyli w zgodzie ze słowem Bożym, uwielbiamy nie takiego Boga jakiego znamy w swojej ograniczonej wizji, ale takiego jaki jest na prawdę, jaki nam się objawia w Słowie Bożym. To uwielbiać w prawdzie odnośnie naszego człowieczeństwa, jak go dziś jako ludzie potrafimy uwielbić z całego serca
• W duchu – nie tylko intelektualnie i emocjonalne, ale w zgodzie z tym jaką mamy relacje z Nim, to podjąć decyzje w swojej duszy – Uwielbiaj duszo moja Pana, mimo że czuje się źle i nie mam ochoty uwielbiać, ale Duch w nas woła uwielbiaj Go, pomimo że nie mamy na to ochoty

Można być nieprawdziwym czcicielem, gdy nie spełniamy tych warunków. Muzyka chrześcijańska nie równa się uwielbieniu. Uwielbienie to postawa serca, w której decyduje się Go czcić.

Modlitwa ta powinna obejmować całego człowieka, jego ciało, serce umysł. Całym sobą mam chwalić Boga, tak jak czuje w tym momencie, ale w zgodzie z samym sobą. Możemy modlić się w różny sposób w połączeniu z naszym wewnętrznym człowiekiem, ale wyrażać to także na zewnątrz. Musimy wiedzieć w jakim jesteśmy miejscu i czasie, kim jesteśmy i kim jest Bóg, stanąć przed nim z odwagą oddając całkowicie siebie

2702 Potrzeba połączenia zmysłów z modlitwą wewnętrzną jest zgodna z wymaganiem naszej ludzkiej natury. Jesteśmy ciałem i duchem i dlatego odczuwamy potrzebę wyrażenia na zewnątrz naszych uczuć. Musimy modlić się całą naszą istotą, by nadać naszemu błaganiu jak największą moc.

2703 Potrzeba ta odpowiada również wymaganiu Bożemu. Bóg szuka czcicieli w Duchu i Prawdzie, a w konsekwencji modlitwy żywej, wznoszącej się z głębi duszy. Oczekuje On również wyrazu zewnętrznego, który łączy ciało z modlitwą wewnętrzną, ponieważ składa Mu ona doskonały hołd z tego wszystkiego, do czego ma On prawo.

W języku hebrajskim występuje 8 słów określających modlitwę uwielbienia

1. YADAH – uwielbienie tzw. aktywne, przychodzę i staję we wdzięczności, moja postawa wyraża moje CHCĘ / ręce wzniesione, dłonie na zewnątrz /.
2. TODA – uwielbienie pasywne, staję przed Bogiem jako dziecko, w zaufaniu oczekując wszystkiego od Niego / postawa otwarcia – ręce wzniesione w geście oczekiwania, przyjmowania /.
3. HALLAL –od Alleluja, dzika chwała, żydowskie tańce, celebrować, być głupim przed Panem- uwielbienie tańcem, całe moje ciało wyraża radość, spontaniczność / jak król Dawid.
4. SHABAH – krzyczeć, głośno wykrzykiwać na cześć Pana, całemu światu głosić chwałę Pana, krzyczeć z radości / jak Izrael /.
5. ZAMAR – dotknąć strunę – uwielbienie muzyką, śpiewem, głosem / pieśni chwały jako narzędzie do spotkania z Panem /.
6. SHACHAH – oddać pokłon – staję w majestacie Króla, wyrażam swoje uniżenie wobec Tego, do którego wszystko należy i któremu całe stworzenie oddaje chwałę, wyrażam podziw / trzej Królowie /.
7. TEHILLAH – modlitwa uwielbienia, kiedy Bóg jest pośród swego ludu i cieszy się nim, lud oddaje chwałę Panu, który daje doświadczyć swojej bliskości, nawiedza swój lud. /Ps 100/ śpiewanie wspólnie pieśni i hymnów, głośno razem, z całego serca, ze wszystkich sił wyśpiewać hymn dla naszego Boga
8. BARAK – uwielbienie ciszą, trwanie sercem w serce, kontemplacja, stajemy cali w zachwycie, to szczyt uwielbienia.

Jak nauczyć uwielbiać Boga swoim życiem zapraszam to lektury mojego wcześniejszego artykułu, który znajdziesz tutaj.